مدح و شهادت امام محمد باقر علیه‌السلام
ای به سیـنه ات پنهـان گنـج های قـرآنی عـلـم را شـکــافــنـده بـا کـلام نــورانـی مـظـهــر جـمـال حـق در لبـاس انـسانی صد چو بوعـلی پیـشت کودک دبستـانی هم سپهـر را محـور هم وجـود را بـانی کـنـیـه ات ابا جعـفـر خود مـحـمّـد ثـانـی آســمــان دانــش را آفـــتــاب تــابـــنــده مـشـعـل حقـایق را مـنـطـقـت فـروزنـده خصم را پـذیـرفـتـه با لب پُـر از خـنـده دوست خرّم و خندان دشمن از تو شرمنده خـلـق را خـداونـدی ای خــدای را بنـده نیست بنـده ای چون تو با جـلال ربّـانی ای هزار کوه طور غرق در یـم نـورت صد چو موسی عمران نقش وادی طورت هم ملک به فرمانت هم فلک به دستورت خازن است مسکینت مالک است مأمورت ای دعای عاشورا از کـلام پُـر شـورت داده نـور بر دل ها زین دعـای نـورانـی قـدسیان به قصد قـرب می برند نامت را عرشیان به شوق و شور سر کشند جامت را خـسـروان غـلامانـند سیّـدی غـلامت را وصف کرده در قـرآن کبـریا مقامت را جابـر از سـوی احـمـد آورد سـلامت را چـشـم او شده روشن از عـنـایـتـت آنـی تــو سـپـهــر انــورای تـو یـم تـجـلاّیــی برد و فـاطـمه فـرزند با جـمال یکــتایی روح پاک سه روحـی دُرّ چـار دریـایی پـنجـمـین ولـی الله بـاب هـفـت مــولایـی بلکه شش جهت را نیز ماه عـالـم آرایی هشت خلد را صاحب نُه سپهر را بـانی ای مــدیــنــۀ دلهــا تــا ابــد بــقـیــع تــو ابـر کـلّ رحـمـت ها بخـشـش سـریـع تو چرخ پیـر با عمـرش کـودک رضیع تو آسمان مطیعش باد هر که شد مطـیع تو عـرش کـبـریا ز آغـاز خـانـۀ رفـیـع تو بلکه عرشیان را بر خاک تو است پیـشانی ذکـر من سـلام من کیست حضرت باقر حـجّ من قیــام من کیست حضرت بـاقر اســوۀ تـمـام من کـیـست حـضرت بـاقر زمـزم و مـقـام من کیست حضرت باقر پـنجـمین امـام من کیست حضـرت باقر می کـنـد ز آئـیــنم مـهـر او نـگــهـبـانـی ای به بـنـدگی یکـتـا ذات حـق تعـالی را تـو یـگـانـه فـرزنـدی دو عـلـیّ اعـلا را بـاقـر العـلـوم اسـتی ذات پـاک یکـتـا را نی عجب اگـر بخـشد سائـلت دو دنیا را جان مادرت زهرا از درت مران ما را بی تو در جـنان عاشق بنده ایست زندانی تو ز کـودکی دائـم مـحـنت و بـلا دیـدی با دو چشم معصومت ظلـم بر ملا دیدی راه شـام طی کـردی دشت کـربلا دیدی اهل بیت عصمت را زار و مبـتلا دیدی رأس جدّ خود را در طشتی از طلا دیدی زیر چوب بر لب داشت نغمه های قرآنی خیمه ها کز آتش سوخت سیّدی کجا بودی؟ زیر خـارها خـفـتی بـین عـمّه ها بودی؟ شاید ای عزیز جان زیر دست و پا بودی روی شـانـۀ مـادر یـا از او جــدا بـودی یا به زیر کعب نی در خـدا خـدا بـودی چـار سـال سنّت بود با چـنـان پـریشانی ای غریب شهر خویش مثل جدّ مظلومت شد ز کودکی دائم خون به قلب مغمومت از حقوق خود کردند ظالمانه محرومیت روی زین زهرآلود خصم کرد مسمومت سـوخـتند از داغت اهـل بـیت معصومت روزشان ز غم گردید همچو شام ظلمانی نخـل مهـر تو کـرده ریشه در دل شیعه جای تو نه در خاک است بلکه در دل شیعه مـیــوۀ تــولاّیت بـوده حــاصـل شـیـعــه دیـده روز شب آزار در مـقـابـل شـیـعه سوز «میثمت» گشته شمع محفـل شیعه گه به نظم و گه با اشک میکند دُر افشانی |